Dalecy krewni

Udomowiony pies jest członkiem rodzaju Canis, jednego z 17 należących do rodziny Canidae. Pozostali członkowie tego rodzaju - wilki, szakale i kojoty - są najbliższymi krewnymi psa domowego. Canini są dalszymi jego żyjącymi krewnymi. Należą do nich pies buszowy, 12 gatunków lisów, afrykańskie dzikie psy, cyjony, wilk grzywiasty i jenot. Pies domowy i inni członkowie rodziny psowatych (Canidae) rozwinęli się na tyle aby móc polować na zwierzynę na otwartych przestrzeniach. Przeszły one tę samą drogę ewolucji i cechują je podobne zachowania.

lis arktyczny (Alopex Lagopus) waży mniej niż lis rudy i żyje oczywiście w Arktyce. Zmiany barwi sierści, od białej w zimie po ciemnobrązową w lecie uwarunkowane są przez jeden gen. Niektóre osobniki zimą mają maść stalowoszarą lub błękitną. Rzadko występuje w Kanadzie i na Alasce. Lis ten nie wyrusza na terytosria zajęte przez lisy rude. Cechują go małe, oficie owłosione uszy.

 zdjęcie pochodzi z: istotyzywe.pl

otocjony

Zyją tylko dwie populacje tego gatunku. Jedna w rejonie południowej Zambii, druga - na północ od Tanzanii aż do Etiopii. Ciąża trwa 60 dni, a szczenięta osiągają ostateczne rozmiary ciała w czwartym miesiącu życia. Ich cechą charakterystyczną są nieproporcjonalnie wielkie uszy w stosunku do głowy i całego ciała.

zdjęcie pochodzi z: pl.wikipedia.org

lis rudy

Lis ten o różnych odcieniach umaszczenia zasiedlił, migrując wszystkie kontynenty poza wschodnią Australią, gdzie znalazł się dzięki człowiekowi. Lis rudy powstał w Eurazji. W Australii lis rudy wprowadzony dla sportu tak się rozmnożył, że tał się strapieniem mieszkańców.

 W Nowej Anglii wprowadzono lisa rudego w XVIII w. przez miłośników polowań na lisy.

 zdjęcie pochodzi z: www.cezarykorkosz.p

 

zdjęcie pochodzi z: www.kiepy.pl

rodzina lisów

Na świecie żyje 12 gatunków lisów, które tworzą największą grupę w rodzinie Canidae.

Zdolność lisów do przystosowywania swego zachowania do nowych warunków sprawia, że ich liczba będzie stale rosła.

 Zwierzęta z rodzaju Dusicyon z Ameryki Południowej są również rozmieszczone zgodnie z rozmiarami.

Duże lisy culpeo jedzą duże gryzonie, natomiast mniejsze szare lisy argentyńskie żyjące na południu, żywią się mniejszymi gryzoniami, ptakami oraz ich jajami.

Mieszkańcy Ameryki Południowej łowili lisy, które spełniały rolę zwierząt domowych, aż do czasu przywiezienia psów przez Europejczyków.

źródło:www.arkive.org

 

 wilk grzywiasty

Żyje w środkowej i południowej Brazylii, Paragwaju, wschodniej Boliwii, Peru i północnej Argentynie. Przystosowany do polowań w wysokiej trawie. Poluje na ptaki, króliki i małe gryzonie, a od czasu do czasu na ryby i owady, czasem jada także owoce. Długie kończyny ułatwiają mu obserwację potencjalnej zdobyczy. Terytoria od Brazylii po Panamę dzieli z żyjącymi tam psami leśnymi. 

pies leśny

Dorosłe osobniki komunikują się skomląc. Ten sposób sprawdza się w lesie i gęstej dżungli.  Jest przystosowany do ziemno-wodnego stylu życia pośród lasów. Cechują go krótkie nogi, krótki, puszysty ogon, zaokrąglony pysk i uszy co sprawia, że wygląda bardziej jak borsuk lub wydra, niż członek rodziny psowatych, posiada mocne mięśnie policzkowe oraz szyi.

źródło: mondozoo-maquapapa.bloog.pl

 

 Likon

Ten silny myśliwy znajduje się dziś na liście zwierząt, którym grozi wyginięcie. Jego całkowita populacja prawdopodobnie nie przekracza 10 000 osobników.

Cechują go duże uszy, których używa do wyłapywania sygnałów od członków grupy oraz regulowania temperatury ciała.

 źródło: psiaki-swiata.bloog.pl

 

Cyjony

Cechuje je umaszczenie w kolorze piasku. Ważą około 17 kg. Polują w dzień choć zdarza im się polować także w nocy. Gwiżdżą, gdy chcą się między sobą porozumieć. Zdobycz znajdują węchem, czasem stając na tylnych łapach aby złapać zapach. Rzucają się na uciekające zwierzę i rozszarpują na kawałki.

źródło: aviornis.com.pl

źródło: www.kl17slonka.pl

 jenot

Występuje w północnej Azji i częściowo w Europie. Jest jedynym z członków rodziny psów, który nie szczeka, poza tym jego zachowanie jest typowe dla psa. Używa ogona i gruczołów zapachowych do komunikacji i nawiązywania kontaktów. Obserwacje tego gatunku dowodzą, że żyje na niewielkim obszarze wokół swej siedziby, rzadko kontaktuje się z grupami zwierząt swego gatunku.

Psy, z wyjątkiem psa leśnego mają stopę czteropalcową. U wszystkich poza likaonem występuje szczątek pierwszego palca na przednich łapach. Tylko psy domowe, w tym dingo, mają szczątkowe pierwsze pazury zwane wilczymi na tylnych kończynach. Wszystkie psowate mają długą, cienką kość prąciową, która ułatwia m krycie. Podobnie, jak cały rodzaj Canis, likaony zwracają nadtrawiony pokarm dla swoich młodych, polują wspólnie, używają moczu i kału do zaznaczania terytorium. mają jeden cykl rujowy w roku, z ciążą trwającą dziewięć tygodni. Polują, jedzą i odpoczywają w grupie. Grupa poluje co najmniej raz dziennie. Techniki polowania przechodzą z jednego pokolenia na następne.

Grupy wilków grzywiastych oraz psów leśnych polują na duże zwierzęta, z jednym wyjątkiem, jakim jest północnoameryki lis. Pozostali krewni psa domowego znajdują się zbyt daleko w procesie ewolucji, aby mogli kojarzyć się z psami. 

Zachowania

Lisy polują w pojedynkę, ale dzielą z członkami psowatych wiele zachowań społecznych. Obserwacje wykazały, że lisy często żyją w grupach po trzy do sześciu osobników, składających się z samca i kilku spokrewnionych lisic. Podobnie jak pies domowy, zarówno samiec jak i samica mogą unosić ogon, aby oznaczyć moczem swoje terytorium. Używają również okołoodbytowych gruczołów aby znaczyć kał. Lisy mają też dobrze wykształcony gruczoł fiołkowy, widoczny jako ciemny punkt na górnej stronie ogona. Wydzielina z tego gruczołu pozostaje na krzakach, których lis dotyka ogonem. U psów istnieje on tylko w postaci szczątkowej. Tak jak psy domowe, lisy ujadają, szczekają, skomlą i piszczą. Jedynym gatunkiem, który nie żywi się ssakami jest otocjon, żyjący na pustyniach Afryki. Żywi się on natomiast termitami i żukami gnojowymi. Zaobserwowano u niego interesujące zachowania - opiekę nad młodymi wspólnie sprawują samiec i samica.

Fragmenty  tekstów pochodzą z Wielkiej Encyklopedii Psów Bruce Fogle